Πόσο μου άρεσε το κρυφτό... Περιμέναμε τα σχολικά διαλείμματα γεμάτοι προσμονή τότε για να μαζευτούμε στην αυλή να παίξουμε. Και μέχρι να έρθει η στιγμή, έψαχνα να βρω τις πιο απίθανες και ευφάνταστες κρυψώνες. Κρυψώνες που θα έκαναν αυτόν που "τα φυλάει" να ψάχνει και να μη με βρίσκει πουθενά. Κι αν με βρει, τουλάχιστον να μη με βρει πρώτο. Δεν ήθελα να πάρω τη θέση του.
5... 10... 15... Σαν να ταν χθες που παίζαμε σε εκείνη την αυλή... 20... 25... Υπήρξαν βέβαια και οι φορές που δεν κατάφερνα να βρω μια καλή κρυψώνα. Μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού μα υπήρξαν. Όχι να το παινευτώ μα ήμουν πολύ καλός στο να κρύβομαι... Τις θυμάμαι αυτές τις φορές... Εκείνος στρεφόταν προς το μέρος μου με βλέμμα σίγουρο, απόλυτο και δείχνοντας με αποφασιστικά με το δάχτυλο... "φτου και τα φυλάς εσύ".
Πως να ξεχάσω αυτή την ανατριχίλα που απλωνόταν σε όλο μου το κορμί τη στιγμή που κάποιος ανακάλυπτε την κρυψώνα μου. Τι αίσθηση κι αυτή... Αυτό το δάχτυλο σαν να έδειχνε γεμάτο βεβαιότητα σε όλους γύρω μου πως πράγματι υπάρχω. 30... 35... Σαν βαθιά μέσα μου να την αποζητούσα αυτή την επιβεβαίωση παρά το γεγονός πως σκαρφιζόμουν το οτιδήποτε προκειμένου να μείνω στην αφάνεια.
Έπειτα αλλάζαμε θέση. Βλέπεις η αναγνώριση έχει και κάποιο κόστος... 40... 45... Σειρά μου να ψάξω. Μετρούσα και όσο πλησίαζα στο 100 μεγάλωνε η αγωνία. Πως χτυπούσε η καρδιά μου... Φορές νόμιζα πως θα σπάσει. Όλοι ήταν κρυμμένοι και γνώριζαν αυτό που εγώ δεν ήξερα. Πού θα τους βρω.
50... Δεν λέω, η σιγουριά που σου δίνει η γνώση πως κάπου εκεί κρύβονται σου δίνει λίγο κουράγιο. Το ξέρεις μέσα σου πως κάπου εκεί θα τους βρεις. Δεν αλλάζει όμως το γεγονός πως έχεις αναλάβει την ευθύνη να τους αναζητήσεις μόνος. Βλέπεις ακόμα και στα ομαδικά παιχνίδια υπάρχουν αναζητήσεις μοναχικές.
55... Πόσες φορές έχω παίξει αυτό το παιχνίδι από τότε... με τα χρόνια έμαθα να εφευρίσκω τις δικές μου κρυψώνες. Στο είπα άλλωστε από παιδί είχα ταλέντο σε αυτό. Οι πιο ευφάνταστες κρυψώνες είναι αυτές που πλάθει ο νους. Κι αν είσαι και καλός... αρκεί απλά να δημιουργείς εντυπώσεις ξέρεις. Ένα "φαίνεσθαι" ταιριαστό με τις ιδέες που νομίζεις πως έχουν οι άλλοι για εσένα.
60... Θα σου πω κάτι... Όταν αυτό που είσαι σε αφήνει για χρόνια πεινασμένο, είναι θέμα επιβίωσης να βρεις έναν τρόπο να θραφείς. Κι έτσι εμπλέκεσαι με τέτοιες "κρυψώνες". Μήπως και σε βοηθήσουν να θυμηθείς αυτή την αίσθηση επιβεβαίωσης της ύπαρξης σου ακόμα κι αν αυτή είναι πλασματική.
65... Πέρασαν πολλά χρόνια για να ανακαλύψω ότι ψάχνοντας, μπορώ να βρω τα "κρυμμένα" κομμάτια του εαυτού μου. Τις πτυχές εκείνες που από φόβο έμαθαν να κρύβονται τόσο επιδέξια ακόμα και από εμένα. Κι όχι να τις δείξω με το δάχτυλο... μα να στραφώ προς το μέρος τους και να τις αγκαλιάσω. Κι αν μπορώ να τις αγκαλιάσω τότε ναι. Είμαι βαθιά βέβαιος. Υπάρχουν.
70... "φτου ξελευθερία"
Ευχαριστώ από καρδιάς!