Σαν να χει μια γλυκιά ζεστασιά το σκοτάδι…
Σαν να χει χέρια ανοιχτά και μια αγκαλιά…
Από αυτές που χωρούν, όλα όσα στερούνται από χάδι…
Όλα αυτά που τρέχουν να κρυφτούν, ακόμα και στην υποψία μιας μηδαμινής λάμψης…
Γιατί δεν τολμούν να αντικρίσουν το φως…
Και έτσι γίνονται κι αυτά σκοτάδι…
Ώστε κανείς να μην γίνει μάρτυρας της ύπαρξη τους…
Και απολύτως τίποτα από αυτά να μη γίνει διαθέσιμο σε ένα ζευγάρι μάτια…
Αφού ξέρουν καλά, πως κανείς δεν μπορεί να συμπεριλάβει στον κόσμο του κάτι που δεν μπορεί να δει…
Έτσι, οι άλλοι αγνοούν πως το σκοτάδι έχει υπόσταση…
Προχωρούν και προσπερνούν όλα αυτά τα επιδέξια κρυμμένα...
Αυτά που υπάρχουν και δεν υπάρχουν…
Τους κρυφούς παρατηρητές ενός ανεξερεύνητου προθέσεων και νοημάτων κόσμου…
Τους βασανι
σμένους, από τον τρόμο της πιθανότητας μιας ακτίνας φωτός…
Που θα τους άφηνε εκτεθειμένους σε βλέμματα, σε προσδοκίες…
Εκεί, κρυμμένοι καλά… Να αναρωτιούνται τι θα γινόταν αν…
Αν κατά τύχη έπεφτε απάνω τους μια λουρίδα από φως…
Αν κατά λάθος συναντιούνταν με ένα ζευγάρι μάτια…